Nieszybka drożdżówka
Siódma czterdzieści i cztery rankiem. Za minutę godzina W, a po niej już tylko spóźnienie do pracy.
Sklepik. Kobieta za ladą, kobieta przed ladą. Wbiegam i grzecznie czekam w kolejce na swoją malutką, szybciutką kajzerkę. I chcąc nie chcąc, słucham.
– No tak, jeden lekarz bada tak, drugi inaczej. Nie wiadomo kogo słuchać. To jedną
z pomarańczą i dwie z makiem. A gdzie on leży?
– W Lublinie, na Staszica. Szwagier załatwiał, pani nawet nie pyta jak… Taka może być?
– Nie, jakaś plaskata, mogę zobaczyć jakie tam są jeszcze? O może ta ujdzie.
– A te dwie miały być z makiem, tak?
– Czy ja wiem, no sąsiadka chciała z makiem, ale potem mówi, że za słodkie. Kiedy mają operować?
– Mówią, że za tydzień. To jakie dać?
– Takie mniej ciemne, te jakieś przypieczone.
Mocno się starałam powstrzymać, ale jednak chrząknęłam. Nie bardzo miałam czas
na poziom trój glicerydów u szwagra i rodzaj mąki w drożdżówce.
– Oj dobra, pani da te z makiem, ona i tak marudzi, że aż flaki się wywracają. Niech je słodkie. To zdrowia życzę, do widzenia.
Ja flakami nie umiem wywracać, ale oczami nie omieszkałam.
Ciekawe, czy też tak będę żmędzić na emeryturce 🙂
Katarzyna Józefacka
