Bieszczadzki wieczór z sukienką w tle
Ciepły zapach zmierzchu… Czarodziejski bieszczadzki wieczór w Decaffencji. Cudowny jak zawsze pan Jarosław Buczek, magiczne Żmije z pięknym łysym panem Mirkiem i śliczną magiczną panią śpiewającą.
I refleksja pogodna. Że młodość jest stanowczo przereklamowana 😉
Otóż. Mniej więcej w połowie koncertu zorientowałam się, że z drugiej strony mojej osoby, tej tylnej, sukienka nie jest już w całości, a jej szef się kompromitująco skrócił. Rozpruta pewnie jakimś zbyt długim krokiem marszowym i kicha.
O tym, ze bieliznę miałam koloru szarego, wiedziałam już nie tylko ja. Pół biedy, gdybym wcześniej siedziała spokojnie, ale gdzie tam. Telefony ze trzy razy wyciągały mnie na wybieg i czerwonawą, chadekową wykładziną wędrowałam przez salę na hol, nieświadoma zupełnie braków w odzieży.
A jaka niby refleksja z naddartej sukienki? Że jeszcze 10 lat temu przez pół wieczoru przeżywałabym załamanie, zastanawiała się, kto mnie taką widział, a kto nie, czy wstać teraz osłonięta swetrem, czy wytrwać do końca.
Krzyczałabym na siebie, że jestem nienormalna, że innym się to nie zdarza, itd, itd.
A dziś? Dojrzała ja już wie, że śmiech ludzi z tej mojej wpadki trwać mógł ile? Pół minuty? Bo nawet 60 sekund śmiechu to całkiem długo jest. Zaraz potem jak ktoś prychnął i pokazał mnie – łajzę drugiemu, to za chwilę odebrał sms, zamówił piwo, przegryzł paluszkiem, smarknął w chusteczkę czy zagadał do kolegi. I zajął się zwyczajnie sobą. A ja bym durna przemartwiła i zmarnowała koncert, na który tak się cieszyłam. Bo już nieraz tak było.
Młodość tylko wydaje się idealna, wolę siebie teraz 😉
Katarzyna Józefacka
Fot. Aleksandra Machowicz-Jaworska
