Męska dominacja. Niejasna sytuacja.
Koncert. W kameralnej sali ok. 20 par, do występu jeszcze kwadrans. Przede mną małżeństwo plus koleżanka. Pan jest dyrektorem wydziału, poznaję. Gdy usiedli we trójkę, zaraz pan pobiegł po herbaty. Zamówił, zapłacił, przyniósł. Ale za chwilę diabeł podkusił obie panie na szarlotkę, więc… mąż został wysłany ponownie do barku. Przyniósł, grzecznie ciastko postawił. I z nudów lub taktu, żeby sobie sikorki mogły plotki wymienić, patrzył sobie coś w komórce. Mikrochwilę patrzył, bo żona pacnęła go zaraz w ramię, że na koncercie jest i żeby schował ten telefon.
Usłyszał on też, że ona przecież prosiła, żeby tę stalową koszulę włożył, a nie tę jasną, pasiastą, jak piżama. Niech się rozejrzy, że wszyscy mężczyźni w ciemnych i eleganckich są. Chyba posłusznie zobaczył. I cichutko słuchał koncertu. W przeciwieństwie do żony, która trajkotała koleżance do ucha. (Miała szczęście, że nie ja na scenie byłam, bo zaraz bym ją niedelikatnie poprosiła o ciszę ).
Tak się zastanowiłam nad tą niby męską dominacją. Ok, faceci majorami, politykami, prezesami są. Dowodzą, delegują, kolaborują i decydują.
Do 16.00 czy 18.00. Bo wraca taki dominator do domu, gdzie od progu słyszy, że naniósł piachu na panele i niech zamiecie, bo się rozniesie. I nikt po nim sprzątał nie będzie. Żeby zawiózł córkę na aikido, potem odebrał teściową (jej na szczęście nie z karate), żeby po drodze zakupy z tej kartki, co kazała, nabył. Tylko, żeby się nie dał oszukać na wędlinach jak ostatnio, bo sam to potem będzie jadł. A, i z Prytą żeby wyszedł, bo piszczy od godziny i zaraz nasika.
No. To się zadominuje w domu mężczyzna…
Jak to w życiu, pewnie różnie w różnych domach to bywa i prawda leży po środku.
Według mojej prawdy, w większości domów dominuje kobieta.
I fajnie. Może to jakaś forma równowagi jest?
Katarzyna Józefacka
