Podpisanie Porozumień Sierpniowych zakończyło trwający ponad dwa tygodnie strajk okupacyjny w Stoczni Gdańskiej i otworzyło drogę do powstania „Solidarności” i dalszych przemian ustrojowych w Polsce. Strajki na Wybrzeżu rozpoczęły się 14 sierpnia 1980 roku – tego dnia pracownicy Stoczni Gdańskiej zażądali przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz, zwolnionej działaczki związkowej. Sprzeciw rozszerzył się na inne stocznie, komunikację miejską oraz porty. Pierwsze porozumienie między strajkującymi a rządzącymi zostało podpisano 30 sierpnia w Szczecinie. Za symboliczną datę przyjęło się jednak uznawać 31 sierpnia – dzień zawarcia umowy w Gdańsku
21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z 17 sierpnia 1980
Międzyzakładowy Komitet Strajkowy (MKS) opracował listę 21 postulatów: w pierwszym punkcie żądano „Zalegalizowania niezależnych od partii i pracodawców związków zawodowych”, w drugim – „Zagwarantowania prawa do strajku”, a w trzecim – „Przestrzegania zagwarantowanej w Konstytucji PRL wolności słowa, druku i publikacji”. W kolejnych robotnicy wymagali od komunistycznego rządu m.in. „zniesienia represji za przekonania”.
Przedstawili także listę szczegółowych postulatów ekonomiczno-socjalnych: „Zagwarantowania wzrostu płac równolegle do wzrostu cen”, „Wprowadzenia bonów żywnościowych na mięso”, „Obniżenia wieku emerytalnego”, „Skrócenia czasu oczekiwania na mieszkania” czy „Wprowadzenia wszystkich sobót wolnych od pracy”.
Wszystkie postulaty zostały spisane na dwóch drewnianych tablicach przez Macieja Grzywaczewskiego i Arkadiusza Rybickiego, gdańskich studentów i członków Ruchu Młodej Polski, popierających dążenia strajkujących stoczniowców. Wspomniane tablice zostały zawieszone na bramie stoczni.
