1 Maja – o solidarność w obronie miejsc pracy w obliczu pandemii
Kryzys gospodarczy wywołany na całym świecie przez pandemię koronawirusa pozbawia obecnie pracy oraz środków do życia rzesze ludzi. Stąd tak ważna jest szeroko zakrojona realna, a nie wyłącznie propagandowa, pomoc ze strony państwa i społeczna solidarność w utrzymaniu miejsc pracy przy jednoczesnym zagwarantowaniu bezpieczeństwa oraz godnych warunków pracy i płacy.
Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy (potocznie zwany świętem pracy) został ustanowiony przez II Międzynarodówkę Socjalistyczną na kongresie w Paryżu w 1889 roku, w którym uczestniczyli m. in. Józef Piłsudski i Ignacy Mościcki (późniejszy prezydent II RP). Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, w 1918 roku rząd II RP premiera Jędrzeja Moraczewskiego (PPS) jako pierwszy w Europie wprowadził 8-godzinny dzień pracy.
Święto pracy uchwalono dla upamiętnienia krwawo stłumionych przez policję w 1886 roku demonstracji robotników w Chicago protestujących przeciw zwolnieniom i żądającym skrócenia z 12 do 8 godzin dnia pracy. Obchodzony na całym świecie od 1890 roku 1 Maja stał się na jednak nie tylko symbolem walki z o godne warunki pracy i płacy, solidarności społecznej oraz równouprawnienia kobiet czy walki o prawa mniejszości, miewał też niepodległościowy charakter i wielokrotnie stawał się okazją do wyrażenia protestu przeciw autorytarnym rządom.
